BLIZNY - 6: Tego nigdy nie było

Wniósł ją na górę, otwierając drzwi do komnaty maestera kopniakiem. Staruszek spojrzał na nich znad księgi, po czym zerwał się z miejsca. Nawet nie spytał, co się stało. Wskazał Sandorowi gdzie ma ją położyć, a następnie zawołał swojego pomocnika, karząc mu przygotować narzędzia. Stary maester zdjął z niej delikatnie płaszcz. Zemszczę się pomyślał Sandor, widząc szkarłatny materiał postrzępionej sukni, która miała niegdyś błękitny kolor. Staruszek odwrócił się do niego i powiedział, że powinien wyjść. W jego twarzy widział troskę i pewność siebie. Chciał podejść do niej, pogłaskać po policzku, szepnąć jej, że wszystko będzie w porządku, chociaż doskonale wiedział, że okłamuje samego siebie, lecz maester złapał go za ramię.

- Zwrócę ją tobie. Nie wiem na jak długo, ale zwrócę – powiedział stanowczym, łagodnym głosem naznaczonym starością.

- Przyjdę po nią – burknął Ogar i spojrzawszy na swoją ukochaną wyszedł z komnaty.

Zbiegając ze schodów, o mało z nich nie spadł. Szarpał nim gniew i bezradność. Co chwilę musiał zatrzymywać się przy ścianie, opierając się o nią, by złapać równowagę. Poruszał się jak w transie. Gdy w końcu wybiegł z wieży, poczuł na twarzy krople deszczu. Wskoczył na konia i ruszył w stronę tawerny. Lodowaty deszcz uderzał o niego z wściekłością, a on ciągle ponaglał konia, zaciskając do bólu palce na lejcach. Nie wiedział, czy to krople deszczu czy też łzy spływają po jego policzkach. Może te dwie rzeczy na raz? Nie przejmował się tym. Jedyne co się liczyło to budynek majaczący przed nim w ciemnych objęciach nocy.

Zeskoczył z konia i niczym pusta kukła ruszył w stronę drzwi. Później pamiętał tylko krzyki, łapiące go dłonie i zapach tawerny, do którego dołączył odór krwi. Rzeź trwała krótko, lecz nie zapamiętał szczegółów. Podczas kolejnych ciosów w myślach powtarzał jej imię. Gdy już skończył, schował lepki od krwi miecz do pochwy i wyszedł na deszcz, odprowadzany pełnymi strachu spojrzeniami, krzykami gorzkimi od pogardy i jękami konających.

Na zewnątrz wciąż padał deszcz, który obmył go z kurzu, krwi i łez, których słony smak poczuł na ustach. Nie myśląc o niczym wskoczył na konia i wrócił z powrotem. Księżyc przyglądał mu się ze znudzeniem,  a wiatr targał mu splątane włosy...

Pogłaskał ją po policzku, chcąc uspokoić jej drżącę ciało. Już pięć dni się męczyła, stojąc na pograniczu śmierci i życia. Była żywym trupem, słabym i kościstym, z którego odeszły resztki życia tam na schodach. Straciła zbyt dużo krwi - powiedział maester, gdy Sandor po nią przyszedł. Staruszek dotrzymał obietnicy. Zwrócił mu ją, lecz to nie była ta wesoła, pewna swego dziewczyna, która ze spokojem znosiła ciosy na rozkaz Joffreya. To była kukła. Marna podróbka. Jej cień. Mimo wszystko ciągle ją kochał. Gdy tylko mógł przychodził do niej, głaszcząc jej włosy, dając jej wody i czuwając aż w końcu śmierć się o nią upomni.

Od tamtego momentu na schodach powiedziała tylko kilka zdań, podczas tych chwil gdy miała pełną świadomość niezmąconą makowym mlekiem. Mówiła mu, że ją boli. Prosiła, żeby nie dał sobie zrobić krzywdy. Przepraszała, że zostawi go samego. Szeptała swoją rodową dewizę. Jednak najczęściej mówiła: San, pozwól mi. Nie musiał się jej pytać, co ma na myśli. Zbyt dobrze ją znał. Obydwoje jesteśmy psami. To my zbieramy kopniaki na tym przepełnionym kłamstwami zamku. Nie chcą nas. Poniżają. Mają do tego prawo, bo jesteśmy tylko psami. Ona chciała odejść. Po prostu odejść.

Królowa nie zamierzała jej zabić. Za dużo tłumaczenia wobec ojca jej honorowego gościa. Może dlatego pozwoliła by maester i Sandor się nią zajmowali. Wobec niego nie zastosowała żadnej kary. To jej cierpienie jest dla mnie karą myślał, spoglądając na wyczerpaną bólem twarz ukochanej.

- Zapomnimy o tym - powiedziała mu królowa dwa dni wcześniej. - Ja, ty, ci ludzie z tawerny i maester. Wszyscy o tym zapomnimy. Ludzi można przekupić lub zabić. Maestera odeślę do Cytadeli, a jej ojcu wcisnę jakąś historyjkę o wyniszczającej chorobie. Ty i ja zapomnimy. Tego nie było, rozumiesz? Nigdy nie było.

Zrozumiał. Zbył ją tylko gniewnym spojrzeniem. Więcej już nie przyszła, zostawiając ich samych sobie. Dwa psy – jednego pogrążonego w żałobie, a drugiego umierającego.

(muzyka)

Dziewczyna szarpnęła się. Sandor przejechał palcami po jej rozgrzanej skroni, lecz to nie pomogło. Miała zamknięte oczy, lecz jej ciałem szarpały dreszcze i skurcze. Ze zmęczeniem spoglądał w jej wychudłą twarz, po której tańczyły cienie, upodabniając ją do trupa. Moje szczęście myślał ze smutkiem, który trawił go od wewnątrz. Złapał ją za dłoń, czując pod palcami kruche kości. Jego ukochana szarpnęła się jeszcze raz, po czym opadła bezwładnie. Przyglądał jej się z niepokojem. Na policzku nie czuł jej oddechu. Potrzebował chwili by w końcu zrozumieć. Już po wszystkim pomyślał, nie panując nad łzami.

Maester przybiegł do komnaty usłyszawszy jego krzyki. Zastał go trzymającego ją w objęciach i zatapiającego twarz w jej ciemnych włosach. Łkał, krzycząc przekleństwa i błagania, przez które co chwilę przeplatywało się jej imię. Sandor nie panował nad sobą, nie umiejąc się uspkoić. Staruszek próbował do niego przemówić, lecz nic do niego nie docierało.

Dopiero po jakimś czasie, gdy świeca już dogasała, a maester walczył ze znużeniem, mężczyzna wypuścił z objęć drobną sylwetkę swojej ukochanej, która bezwładnie opadła na łóżko.

Maester zaczął śpiewać jakąś modlitewną pieśń swoim cichym, łagodnym głosem. Sandor przyglądał się jej twarzy. Spokojnej, nieruchomej. Coś w nim umarło razem z nią i nigdy już nie miało się obudzić. To była prawdopodobnie ta najlepsza część jego, którą udało jej się mu zaszczepić. Mógłbym być dobry – tak powiedziała myślał, czując ogromne zmęczenie. Nie miał już siły, jeszcze nigdy nie czuł się taki słaby i samotny.

- Dobra Matko, siło kobiet, pomóż córkom przetrwać trwogę, ugaś gniew i ucisz furię, wskaż nam wszystkim lepszą drogę...* – śpiewał łamiącym się głosem maester nad ciałem jego martwej ukochanej. Chyba tylko tą modlitwę mógł sobie przypomnieć w tej chwili.

Sandor powolnym ruchem otarł łzy, których nie spodziewał się już nigdy uronić. Tego nigdy nie było pomyślał z otępieniem. Ten rozdział się skończył. Czekają na niego kolejne rozdziały, równie puste i beznadziejne jak wszystkie przed nią. Dni będą się ze sobą zlewać, wino będzie smakować słodko, a Joffrey ciągle będzie wydawał swoje głupie rozkazy. Będzie musiał udźwignąć ciężar przyszłości. W końcu słabych czeka śmierć. Tego nie było pomyślał, czując umierające wspomnienia.

Opadł na łóżko obok swojej martwej ukochanej, słysząc znużony głos maestera, i pogrążył się w niespokojnym śnie, w którym w ciemności widział roześmianą dziewczynę w szkarłatnej sukni, która kiedyś była błękitna.

* -  „Starcie królów” George R.R Martin